.

.

Nicole Segers, Familia

Jury: Deze serie is sterk opgebouwd en vertelt door de gevarieerde emoties op de verschillende momenten een krachtig verhaal. In de eerste foto -het portret van de jongen- lees je zowel verwachting als onzekerheid. De tweede foto verklaart die blik onmiddellijk en trekt je het verhaal van de hereniging binnen. Elk volgend beeld fungeert als een krachtige metafoor voor het ontmoeten van de ander. Het laatste beeld vormt een goed slot en suggereert ook dat het samenzijn de toekomst zal zijn.

.

.

Jan Hendrik van der Veen, Wielersport

Jury: In tegenstelling tot een eerdere serie over een wielerkoers, gaat het hier wel over de coureurs. De verschillende facetten worden getoond, inclusief de valpartij. Door de details die de fotograaf ons laat zien worden we echt in de sportactiviteiten getrokken. In de eerste foto zien we dat het startpistool wordt gehanteerd door een vrouw met een handtasje en netkousen.

.

.

Jeanne de Jong, Concentratie tijdens, trots na het werk

Jury: Een jonge vrouw die heel geconcentreerd aan het werk is. De serie wekt een vertederend gevoel op. De vinger op foto 1 die aangeeft welke ingrediënten gebruikt moeten worden, het afwegen op foto 2. De houding van de handen is heel treffend. Er is variatie in standpunten, waarbij foto 4 een beetje uit de toon valt door de diagonale opbouw. Dat is op zich niet erg, maar de kleur had wel in balans gebracht kunnen worden met de andere beelden. Foto 5 is een prachtige afsluiting met de tong uit de mond. “Hoe zal de appeltaart smaken?” Trots.

.

.

Charlotte Jalvingh, Handdoekje leggen

Jury: Nog een serie die met een drone gemaakt is. Ofschoon de titel lijkt te verwijzen naar een gewoonte om een plek te claimen door er je handdoek neer te leggen op een ligstoel, is dat hier niet het geval. De fotograaf heeft de patronen aan het strand goed weten te vangen en er abstracte beelden van gemaakt. Heel veel ligplekken in diverse kleuren. Heel veel voetstappen maar geen mens te zien.

.

.

.

Inge Duijsens, De Bruidschat

Jury: Hier wordt een verhaal verteld – in menselijke termen een ontmoeting met een ‘warme afloop’. De vogeltjes zijn prachtig geïsoleerd door de vervaging van de achtergrond, en de momenten van ‘overdracht van de schat’ zijn heel goed getroffen. De serie kan gezien worden als een metafoor voor de liefde.

.

.

.

Marian de Bonth, Onder één dak van stro en hoop

Jury: Een krachtig opgebouwde serie met een documentair karakter. In de eerste foto wordt het onderwerp geïntroduceerd zonder het verhaal meteen prijs te geven: een boerderij met een Oekraïense en een Nederlandse vlag. De tweede foto, met de verbouwing, biedt context, en in de derde maakt Marian het persoonlijk. Vanaf dat moment volgen we de twee vrouwen en voelen we ons met hen verbonden. De slotfoto laat ruimte voor interpretatie. Elke foto is qua vorm en techniek ‘to the point’.

.

.

Karin de Jonge, Lofoten-Landschap van lagen

Jury: De Lofoten zien we regelmatig voorbijkomen in tijdschriften en op het internet. Dit is op een eigen manier vastgelegd met kleine landschappen van strand of een rivierbedding waarbij het stromende water op foto 1 bomen in het kleine landschap lijkt te hebben gecreëerd. In de afsluitende, vijfde foto komen de bomen terug. Ook in foto 2 en 4 zien we een herhaling, die rust aanbrengt in de serie. Wat ons opviel is dat foto 4 afwijkt van tint/kleur tov de andere beelden en dat is jammer. Het stromende water van foto 2 is met een goede (langzame) sluitertijd vastgelegd. Het water is niet helemaal bevroren, maar geeft voldoende structuur. Dat maakt het beeld sterker. Een verrassende serie van de Lofoten.

.

.

Els van der Kolk, Op bezoek bij de familie Yi

Jury: Hier wordt een inkijkje gegeven in het alledaagse leven van een echtpaar in China? Typische Aziatisch landschap en inrichting zijn in beeld gebracht. Hij is een sportliefhebber. Grappig is het rommelige dat in deze familie normaal is. Jammer dat de laatste foto bijna een uitsnede is van de tweede foto.

.

.

Sylvia van Son, Moeder

Jury: In deze serie leren we moeder kennen zonder dat ze zelf in beeld komt. De getoonde voorwerpen vertellen wie zij was en waar haar aandacht naar uitging. In enkele beelden wordt ook haar lichamelijke beperking zichtbaar. De foto van de garderobe suggereert dat moeder iemand was die graag verzorgd voor de dag kwam. In de laatste foto zien we zorgvuldig neergelegde voorwerpen die belangrijk voor haar waren: huwelijk, geloof, persoonlijke verzorging. Ik spreek van ‘was’ omdat de serie de sfeer heeft van een ode aan moeder – nog versterkt door de gekozen sepiatint.

.

.

Liesbeth Timmermans, Stranddag

Jury: Welke activiteiten kun je aan het strand waarnemen? Hier worden er een aantal goed weergegeven. De foto’s zijn op verschillende plekken genomen maar wat kleur en weersomstandigheden passen ze heel goed in de serie. De mooie afsluiter is een man die lijkt te wachten totdat iedereen klaar is om weer naar huis te gaan.

.

.

Erik Nevels, Langs de lijn

Jury: Een simpele sequentie van schelpjes op een strand. Ze zijn allemaal anders en doet sterk denken aan de sequenties van Michel Szulc Kryzanowski. De lijn die de foto’s verbind maakt deze serie sterk.

.

.

Annemarie Vermaat, Wielerronde

Jury: Niet de coureurs maar de vrijwilligers aan de kant spelen hier de hoofdrol. Er zitten veel leuke details in de foto’s. De eerste en laatste foto’s stralen rust uit terwijl in de middelste foto’s de coureurs als transparante figuren door het beeld schieten. Hoe ziet de serie er uit in kleur?

.

.

Ton Wolswijk, Langar, een keuken, 100.000 eters per dag

Jury: Bij Sikh-tempels kun je gratis een vegetarische maaltijd krijgen, ongeacht afkomst of geloof. Vrijwilligers bereiden de maaltijden voor, in dit geval in reusachtig grote pannen. De serie begint met de eetzaal waar iedereen oa linzen en naan te eten krijgt. Is dit een goede begin foto? Je zou ook met foto 6 kunnen beginnen, waarbij we duizenden metalen borden zien. Dat is een andere verhaalopbouw. De fotograaf heeft bewust voor deze volgorde gekozen, waarbij duidelijk wordt dat vele vrijwilligers voor anderen de handen uit de mouwen steken. Foto 3 is wat dichterbij gemaakt en dat laat betrokkenheid zien. Iedereen is op blote voeten. Dat is gebruikelijk in de Langar. Een documentaire serie die gaat over ‘er zijn voor de ander’.

.

.

Marisa Schoone, Hedendaagse akkerbouw

Jury: Herkenbaar in het landschap. Grote velden met gewassen die afgedekt zijn door plastic of andere materialen. Er is goed gekeken door de fotograaf en er is voldoende variatie aangebracht om de serie boeiend te laten zijn. We kijken naar vormen, composities en lijnenspel. Foto 3 is van iets dichterbij gemaakt en dat is prettig in het geheel. Er is sowieso goed door de fotograaf gekeken als het gaat om de opbouw van de serie. De laatste foto is iets minder blauw, maar past toch prima in het geheel.

.

.

Rene Kuipers, Het laatste licht

Jury: Herkenbaar in het landschap. Grote velden met gewassen die afgedekt zijn door plastic of andere materialen. Er is goed gekeken door de fotograaf en er is voldoende variatie aangebracht om de serie boeiend te laten zijn. We kijken naar vormen, composities en lijnenspel. Foto 3 is van iets dichterbij gemaakt en dat is prettig in het geheel. Er is sowieso goed door de fotograaf gekeken als het gaat om de opbouw van de serie. De laatste foto is iets minder blauw, maar past toch prima in het geheel.

.

.

Eric van de Ven, Riek krijgt bezoek in het hospice

Jury: Hospice. Meestal is dat een eindstation, dus op die manier ga je naar de serie kijken. Riek verzorgt zich nog prima op foto 1. Foto 2 wekt de indruk dat Riek met twee vrijwilligers van het hospice in gesprek is. De arm met de hand op foto 3 is vertederend en geeft mogelijk troost. Foto 4 had een afsluitende foto kunnen zijn, maar brengt je in een omgeving waar persoonlijke spullen naast het bed van Riek staan. Foto’s van partner, kinderen, kleinkinderen? In foto 6 wordt dat versterkt door een detail uit de kamer. Foto’s van een overleden man en dochter? De tissues… Dit is storytelling, het roept ook vragen op.

.

.

Kees Looijensteijn, Suikerrietfabriekje

Jury: Het suikerriet in de eerste foto en waant de kijker in een buitenaardse omgeving, De rode trui van de motorrijder valt op. Alle stappen van het proces zijn duidelijk weergegeven en geven een mooi inkijkje in het proces. De gezichtsuitdrukking in de laatste foto is grappig.

.

.

Michael Echteld, Een jonge mantelzorger

Jury: Goed opgebouwde documentaire serie. Het portret laat de hoofdpersoon zien, prima in beeld gezet. De administratieve activiteiten of het organiseren van de medicijnen is in foto 2 op een goede manier in beeld gebracht. De handelingen in foto 3 en 4 zijn goed gekozen.

Het over-the-shoulder shot standpunt in foto 4 is een goede keuze van de fotograaf en kan als een voorbereiding gezien worden van ‘er op uit gaan’ in foto 5. In de serie is geen direct oogcontact. Dat is prima gedaan. In sommige culturen toon je respect als je de ogen neerslaat. Als je dat niet weet, dan kan dat als een kritiekpuntje worden benoemd. Hier is het goed uitgevoerd.

.

.

Erica de Haas, Flynn

Jury: Een serie met lef. Een serie die direct aanzet tot nadenken. Waarom zien we het achterhoofd bij foto 1, de houding van foto 2 is sterk en het portret van foto 3 is een schreeuw. Pijn? Angst? Onzekerheid? Het gebit is prima doortekend terwijl de rest van het gezicht vrij donker is. De fotograaf dwingt mij om een verhaal te maken van de eerste drie beelden. Bij foto 4 staat Flynn in het water met een jurk? Gaat dit over identiteit? Gender? Het gezicht van foto 5 is behoorlijk overbelicht en onscherp. Dat is geen technische fout, maar draagt bij aan het verhaal wat de fotograaf wil overbrengen. Een sterke documentaire serie.

.

.

Erik Veth, Paul

Jury: In deze serie leren we Paul kennen. De foto’s ademen huiselijkheid, en vooral in het laatste beeld is de betrokkenheid tussen fotograaf en Paul duidelijk voelbaar. In vijf beelden ontstaat een gevoelig portret. De eerste foto toont de familiaire sfeer van samen ontbijten of lunchen – ook al zien we alleen Paul, de foto suggereert meer. Hij neemt ons mee naar zijn verleden en interesses; zijn houding, blik en de zorgvuldige ordening van CD’s vertellen veel over wie hij is. In de laatste foto komen we heel dichtbij: we lezen zijn gezicht, de teksten, en vullen met onze eigen gedachten het verhaal aan. Mogelijk zijn laatste verhaal.

.

.

.

Ingrid van Roosmalen, Palingroken van dichtbij

Jury: Palingroken is een oud ambacht, dat in deze serie met gevoel voor nostalgie wordt vastgelegd. Maar de kracht ligt in de combinatie van feit en esthetiek. De aandacht, concentratie en zorgvuldigheid van de palingroker zijn prachtig gevangen in sfeervol licht. Daarnaast bieden de meer esthetische, bijna abstracte beelden een mooie tegenhanger. Samen vormen ze een uitgebalanceerde en boeiende serie.

.

.

Wouter Vroom, Connected

Jury: Een serie beelden die rustig is opgebouwd en bestaat uit overwegend horizontale en verticale lijnen en vlakken. De (stroom)draden zijn op een bijzonder manier bevestigd en in foto 1 werkt de afwijkende lijn aan de linkerzijde van het beeld versterkend. In foto 3 werkt het behang sterk mee met de vorm van de draden. Er is voldoende variatie in beeldopbouw die in vijf beelden verteld kan worden.

.

.

Astrid Janson, Ik in schaduw en licht

Jury: Een zeer persoonlijke en overtuigende serie. Er is een duidelijk proces zichtbaar: van onzekerheid, hulpeloosheid, angst en verbergen naar een slotbeeld dat ik interpreteer als ‘ik mag er zijn’. Elke foto verbeeldt een andere emotie. In sommige beelden wordt de worsteling theatraal uitgebeeld, terwijl in andere juist gekozen is voor een meer pure, fotografische benadering.

.

.

Mary Thoms, Vissers, maar dan zonder hengel

Jury: Een natuurserie die laat zien hoe goed de fotograaf het beslissende moment weet te treffen. De karakteristieke, bijna typologische weergave van het ‘vangen van de vis’ is geweldig. Een sterk visueel verhaal, met zorg samengesteld qua compositie en techniek. Foto’s 2, 4 en 5 hebben een vergelijkbare beeldopbouw; dit vermindert de inhoud niet, maar de serie zou mogelijk nog sterker worden door de volgorde of beeldkeuze iets te variëren.

.

.

Jeanine van der Vleuten, Ochtendgloren

Jury: Een serie van 6 foto’s in twee formaten. Het valt op en ik vraag me dan af, waarom? Als je op pad gaat met dit concept kun je kiezen voor 1 formaat. Vierkant of staand. Een formaat geeft voor mij meer rust. Alleen bij foto 5 zou je iets meer afstand genomen moeten hebben om in het vierkante formaat te werken. Inhoudelijk een fraaie serie met voldoende variatie in standpunten en hoofdonderwerpen. De achtergrond is steeds in tere tinten weergegeven door de mist. Op foto 4 geeft de voorgrond iets meer prijs van de locatie met 2 hoofdonderwerpen en dat kan prima. Het zwembad – en in de winter een ijsbaan – is een prima afsluiting van een sfeervolle serie sportlocaties.

.

.

Dick Brouwer, Autowasmeisje in Tirana

Jury: Is dit een aanklacht tegen kinderarbeid, een sociaal commentaar, of een observatie van wat de straatfotograaf in een ander land opvalt? Juist die ambiguïteit maakt de serie krachtig. Elke foto toont een ander aspect: het kind dat onschuldig haar werk doet, de onverschilligheid van de omgeving, het kleine moment van contact of medemenselijkheid, en een wereld waarin ieder zijn eigen pad lijkt te gaan. De mise-en-scène van de achtergrond versterkt deze indrukken, terwijl het zwart-witgebruik bijdraagt aan de melodramatische sfeer van de serie.

Ed Slagboom, Vakantiehuisje

Jury: De familiegeschiedenis van zo’n 50 jaar geleden is in deze serie terug te vinden. Een vakantiehuisjes met herinneringen uit vervlogen tijden, plezier en vakanties. De details vertellen het verhaal.

.

Marcel van Balken, lost animals

Jury: Een serie voor fijnproevers die houden van esthetiek en surrealisme in fotografie. Alles is voortreffelijk vormgegeven. Maar er schuilt meer achter de schoonheid: verwijzingen naar religie, soberheid en vergankelijkheid. In plaats van de mens krijgen hier dieren de hoofdrol. Een paard ligt uitgestald als op de tafel van een abattoir, een beer naast zijn eigen berenvel. De beelden prikkelen de verbeelding en nodigen uit tot talloze interpretaties. Een visueel meesterlijke en gelaagde serie.

.

.

Monique Frederickx, Mijn parkinson

Jury: Een serie die persoonlijk aanvoelt en door de gekozen beeldstijl niet direct haar verhaal prijsgeeft. De aftakeling van vermogens wordt stap voor stap zichtbaar. In foto drie kantelt de wereld zelfs – bijna als een verbeelding van de werkelijke ervaring van iemand met Parkinson. De donkerte in de drie beelden werkt versluierend en lijkt te staan voor de ontwikkeling van de ziekte, met haar onzekerheid en angst. De laatste foto is veel lichter van toon; dat kan moeilijk zonder betekenis zijn. Ik lees hierin een vorm van acceptatie of berusting, zonder dat de hevigheid van de ziekte is afgenomen.

.

.

Marian Kleinwee, Tussenstop in transparant oranje

Jury: . Een serie van vier foto’s waarbij de oranjekleur van een kas/wachtruimte op een station een hoofdrol speelt. De beweging van de man in foto 1 is prima gekozen, het maakt de foto dynamischer. Gevangen in het gele vlak is ook goed getroffen. Foto 2 heeft iets soortgelijks en bestaat uit 2 hoofdkleuren. Foto 3 is best spannend in alleen een oranje kleur. Er is voldoende in de achtergrond te zien. Het vierde beeld is een prima afsluiting, waarbij ook niveau verschillen van verkeersstromen te zien zijn.

.

.

Lucy Kiewiet, Laat me

Jury: Een serie van drie beelden, waarbij vorm, kleur en gelaagdheid, samen met de vrouw in het blauw drie kleine verhaaltjes vertellen. Foto 2 valt direct op door de houding van het model, het wegduwen met de linkerhand (rechts op de foto). ‘Laat me. De kleur blauw van de lucht met de bomen’, teer, broos en heel fraai uitgevoerd. Foto 1 en 3 omklemmen de serie die met drie beelden volstaat en waarbij de houdingen van het model voldoende gevarieerd zijn.

.

Annemiek Jongeneelen, Onvruchtbaarheid

Jury: De fotograaf heeft veel lef getoond om hier tampons te gebruiken om het verhaal te vertellen. Deze beelden zijn taboedoorbrekend en vertellen een heftig verhaal. Net zoals je met tampons niet te koop loopt geldt dat ook voor het verdriet en de gevolgen van ongewenst kinderloos zijn. Het vrouwenlichaam is door de menstruatie klaar voor de voortplanting maar als dat dan niet lukt is dat pijnlijk. Rood is hier verdriet, de bewerking van de beelden toont een zekere rauwheid en uiteindelijk gaan ze met z’n tweeën verder. Een bijzondere manier om de pijn uit te beelden.